Και κάπως έτσι επιστρέφω. Κάπως απότομα αλλά έχουμε πολλά να πούμε. Θα το πάω λίγο αντίστροφα. Αντί να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα τον πάω πολλά χρόνια μπροστά.. Στο μέλλον. Εκεί που θα κάθομαι στο τζάκι και θα λέω ιστορίες για τον έρωτα στα εγγόνια μου (που εύχομαι να έχω!). Βάζουμε καφέ λοιπόν και ξεκινάμε...
Και έτσι όπως καθόμαστε τώρα στο τζακάκι με τις κουβερτούλες μας θα σας πω ένα παραμύθι. Με έναν πρίγκιπα. Που είναι κάπου εκεί έξω. Μακρυά. Ξέρετε παιδιά μου ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα. Βέβαια θα μου πείτε τι σας λέω τώρα, σας τα είπαν κι άλλοι. Όμως κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει εάν δεν "πάθει" για να "μάθει". Να μάθει τον εαυτό του κυρίως και τα όριά του. Είναι ωραίο να ζεις, να ζεις έντονα, να παθιάζεσαι, να ερωτεύεσαι παράφορα. Τι γίνεται όμως όταν κάποια στιγμή ο άνθρωπος που αγάπησες πιο πολύ στη ζωή σου σε πληγώσει περισσότερο και από τον χειρότερο σου εχθρό; Εκεί είναι που κολλάει το αναθεματισμένο "γιατί;" που όλοι μας κάποια στιγμή ξεστομίζουμε. Η δική μου γιαγιά μου έλεγε: Στη ζωή σου θα ερωτευτείς μια φορά. Και αυτόν που θα ερωτευτείς δεν θα τον παντρευτείς γιατί οι μεγαλύτεροι έρωτες όσο ξαφνικά μπαίνουν στη ζωή σου έτσι ξαφνικά εξαφανίζονται. Χωρίς απαντήσεις. Και φυσικά θα τον θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Αυτά λοιπόν μου έλεγε. Τα έχει πει και ο Αντωνάκης.
Οι σχέσεις περίεργες και δύσκολες. Και ακόμα πιο δύσκολοι οι άνθρωποι. Είναι φορές που το πιο απλό πράγμα γίνεται το πιο δύσκολο. Ο έρωτας. Η αγάπη. Γιατί να πονάνε τόσο. Ποτέ δεν πίστευα στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Όμως υπάρχει και είναι σκληρός. Ζεις πρωτόγνωρες εμπειρίες, πολύ πάθος, πολύ έρωτα, πολλούς τσακωμούς... όλα πολύ. Και κάποια στιγμή γίνεται ένα μπαμ. Ξαφνικά. Και χάνονται όλα. Να ουρλιάζεις μέσα σου και απέξω να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να μην μπορείς να τον αγγίξεις. Αυτόν που ήταν δικός σου. Έλεγε πως σ'αγαπάει. Λόγια... Πράξεις όμως; Το απόλυτο τίποτα. Κρίμα. Κρίμα γιατί αυτόν τον άνθρωπο τον πίστευες. Ναι τον πρίγκιπα. Το μούι. Ονειρευόσουν πολλά μαζί του. Τα πάντα μαζί με εκείνον και το σκαθάρι στο μαγικό νησί. Έρχεται μια μέρα όμως που αναθεωρείς. Ακόμα και τα συναισθήματα σου. Ξέρω θα μου πεις και συ γ αυτό το μαγικό κουμπί που αναζητούν όλοι. Αυτό με το on-off για να πατήσεις το off και να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μη θυμάσαι τίποτα. Να μην τον ξαναδείς στον ύπνο σου, να μην ξανακλάψεις, να μην ξαναβρεθείς εκεί όπου γνωριστήκατε, να μην τον ξανασκεφτείς ποτέ. Αυτό λοιπόν το κουμπί βρίσκεται μέσα σου. Κάπου ανάμεσα στην απογοήτευση, το θυμό, τη λύπη, το γιατί και το μεγάλο γαμώτο που σε πλήγωσε έτσι. Και θα σου πω και το καλύτερο. Δεν είναι όλοι για να αγαπούν. Δεν το αντέχουν. Δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Κακό για αυτούς γιατί χάνουν αυτό που κάποτε έλεγαν πως είναι "η ζωή τους". Ψέμα. Ξέρω έχεις θυμό μέσα σου και δεν ξέρεις πως να ξεσπάσεις χωρίς κλάμα. Πάρε μια βαθιά ανάσα, βγες έξω και θαύμασε τον εαυτό σου. Ξέρεις γιατί; Γιατί προσπάθησες, επέμεινες, ξαναπροσπάθησες, πήγες, ξαναπήγες και; ΤΙΠΟΤΑ. Περίμενες. Περίμενες πολλά. Και το σημαντικότερο; Περίμενες μια συγγνώμη. Συγγνώμη που σε πλήγωσε, που έμαθες μετά τόσα ψέμματα που είχε πει, που δεν σε πήρε αυτήν την αγκαλιά που περίμενες. Αυτήν που ζητούσες όταν τον κοίταγες στα μάτια σα κουτάβι και του έλεγες πως είσαι εκεί και λαχταράς το φιλί, την αγκαλιά, εσάς που γινόσασταν ένα. Όμως τίποτα. Θα θυμάσαι πάντα λοιπόν ότι αυτός ο άνθρωπος που σου έλεγε ότι είστε σαν την ταινία "The notebook" εξαφανίστηκε. Χωρίς συγγνώμη. Εσύ να μη θυμώνεις που σου λείπει. Να μη σκέφτεσαι πόσο θες να πάρεις μια αγκαλιά το σκαθάρι και να τα ξεχάσεις όλα. Να σκέφτεσαι πως εσύ προσπάθησες.
Αυτά λοιπόν θα πω στα εγγόνια μου. Θα πω όμως και κάτι άλλο. Να είναι αληθινοί και να αγαπούν με όλο τους το είναι όπως έκανα και γω κάποτε. Γιατί κάπου εκεί έξω είναι ο πρίγκιπάς τους που θα τον θυμούνται σε όλη τους τη ζωή.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς...καλύτερα.
Oli
Το soundtrack του επεισοδίου δεν θα μπορούσε να είναι άλλο. Ξεκάθαρα.
Και έτσι όπως καθόμαστε τώρα στο τζακάκι με τις κουβερτούλες μας θα σας πω ένα παραμύθι. Με έναν πρίγκιπα. Που είναι κάπου εκεί έξω. Μακρυά. Ξέρετε παιδιά μου ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα. Βέβαια θα μου πείτε τι σας λέω τώρα, σας τα είπαν κι άλλοι. Όμως κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει εάν δεν "πάθει" για να "μάθει". Να μάθει τον εαυτό του κυρίως και τα όριά του. Είναι ωραίο να ζεις, να ζεις έντονα, να παθιάζεσαι, να ερωτεύεσαι παράφορα. Τι γίνεται όμως όταν κάποια στιγμή ο άνθρωπος που αγάπησες πιο πολύ στη ζωή σου σε πληγώσει περισσότερο και από τον χειρότερο σου εχθρό; Εκεί είναι που κολλάει το αναθεματισμένο "γιατί;" που όλοι μας κάποια στιγμή ξεστομίζουμε. Η δική μου γιαγιά μου έλεγε: Στη ζωή σου θα ερωτευτείς μια φορά. Και αυτόν που θα ερωτευτείς δεν θα τον παντρευτείς γιατί οι μεγαλύτεροι έρωτες όσο ξαφνικά μπαίνουν στη ζωή σου έτσι ξαφνικά εξαφανίζονται. Χωρίς απαντήσεις. Και φυσικά θα τον θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Αυτά λοιπόν μου έλεγε. Τα έχει πει και ο Αντωνάκης.
Οι σχέσεις περίεργες και δύσκολες. Και ακόμα πιο δύσκολοι οι άνθρωποι. Είναι φορές που το πιο απλό πράγμα γίνεται το πιο δύσκολο. Ο έρωτας. Η αγάπη. Γιατί να πονάνε τόσο. Ποτέ δεν πίστευα στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Όμως υπάρχει και είναι σκληρός. Ζεις πρωτόγνωρες εμπειρίες, πολύ πάθος, πολύ έρωτα, πολλούς τσακωμούς... όλα πολύ. Και κάποια στιγμή γίνεται ένα μπαμ. Ξαφνικά. Και χάνονται όλα. Να ουρλιάζεις μέσα σου και απέξω να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να μην μπορείς να τον αγγίξεις. Αυτόν που ήταν δικός σου. Έλεγε πως σ'αγαπάει. Λόγια... Πράξεις όμως; Το απόλυτο τίποτα. Κρίμα. Κρίμα γιατί αυτόν τον άνθρωπο τον πίστευες. Ναι τον πρίγκιπα. Το μούι. Ονειρευόσουν πολλά μαζί του. Τα πάντα μαζί με εκείνον και το σκαθάρι στο μαγικό νησί. Έρχεται μια μέρα όμως που αναθεωρείς. Ακόμα και τα συναισθήματα σου. Ξέρω θα μου πεις και συ γ αυτό το μαγικό κουμπί που αναζητούν όλοι. Αυτό με το on-off για να πατήσεις το off και να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μη θυμάσαι τίποτα. Να μην τον ξαναδείς στον ύπνο σου, να μην ξανακλάψεις, να μην ξαναβρεθείς εκεί όπου γνωριστήκατε, να μην τον ξανασκεφτείς ποτέ. Αυτό λοιπόν το κουμπί βρίσκεται μέσα σου. Κάπου ανάμεσα στην απογοήτευση, το θυμό, τη λύπη, το γιατί και το μεγάλο γαμώτο που σε πλήγωσε έτσι. Και θα σου πω και το καλύτερο. Δεν είναι όλοι για να αγαπούν. Δεν το αντέχουν. Δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Κακό για αυτούς γιατί χάνουν αυτό που κάποτε έλεγαν πως είναι "η ζωή τους". Ψέμα. Ξέρω έχεις θυμό μέσα σου και δεν ξέρεις πως να ξεσπάσεις χωρίς κλάμα. Πάρε μια βαθιά ανάσα, βγες έξω και θαύμασε τον εαυτό σου. Ξέρεις γιατί; Γιατί προσπάθησες, επέμεινες, ξαναπροσπάθησες, πήγες, ξαναπήγες και; ΤΙΠΟΤΑ. Περίμενες. Περίμενες πολλά. Και το σημαντικότερο; Περίμενες μια συγγνώμη. Συγγνώμη που σε πλήγωσε, που έμαθες μετά τόσα ψέμματα που είχε πει, που δεν σε πήρε αυτήν την αγκαλιά που περίμενες. Αυτήν που ζητούσες όταν τον κοίταγες στα μάτια σα κουτάβι και του έλεγες πως είσαι εκεί και λαχταράς το φιλί, την αγκαλιά, εσάς που γινόσασταν ένα. Όμως τίποτα. Θα θυμάσαι πάντα λοιπόν ότι αυτός ο άνθρωπος που σου έλεγε ότι είστε σαν την ταινία "The notebook" εξαφανίστηκε. Χωρίς συγγνώμη. Εσύ να μη θυμώνεις που σου λείπει. Να μη σκέφτεσαι πόσο θες να πάρεις μια αγκαλιά το σκαθάρι και να τα ξεχάσεις όλα. Να σκέφτεσαι πως εσύ προσπάθησες.
Αυτά λοιπόν θα πω στα εγγόνια μου. Θα πω όμως και κάτι άλλο. Να είναι αληθινοί και να αγαπούν με όλο τους το είναι όπως έκανα και γω κάποτε. Γιατί κάπου εκεί έξω είναι ο πρίγκιπάς τους που θα τον θυμούνται σε όλη τους τη ζωή.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς...καλύτερα.
P.S 1: 23:23 Make a wish
P.S 2: Πούφ στο σκαθάρι.
P.S 2: Με αγάπη το μούι σου.
xxx
No comments:
Post a Comment