Ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ, ανοίγεις μάτι, επικοινωνείς. Τι γίνεται όμως όταν η πρώτη σου σκέψη είναι αυτό που σε απασχολεί μέρες τώρα; Και αν πέσεις για ύπνο, παρόλο που είσαι φουλ κουρασμένη, τριγυρνάς γιατί απλά δεν μπορείς. Είναι το μοναδικό πράγμα που επιθυμείς και κάθε μέρα σου λείπει όλο και περισσότερο. Χωρίς να το έχεις. Απλά προσπαθείς. Είμαι κάπου χαμένη στη μετάφραση νομίζω. Άγχος, αγωνία, πόνος στο στομάχι ή ντροπή κάθε φορά που το αντικρίζω; Ναι αυτή η γλυκιά ντροπή που δεν μπορείς να τον κοιτάξεις στα μάτια. Cheers!
